the on-touch project
Η Πρώτη Απτική Μνήμη
Μάλλον τη μαμά μου.
Η πρώτη και σημαντικότερη απτική μνήμη μου ήταν όταν ήμουνα μικρός, λίγο πριν πάω παιδικό σταθμό, και είχα ακουμπήσει έτσι «παράνομα» ένα βόα ο οποίος είχε μια πολύ περίεργη υφή. Ήταν παγωμένος. Αλλά το σημαντικό ήταν πως ήταν παράνομο γιατί δε με αφήναν να το βάλω στο λαιμό μου.
Μου έδειχνε η γιαγιά μου πως μπορώ, με μπαλόνια που έχουν σκάσει, να πάρω ένα κομμάτι, να το ρουφήξω στο στόμα μου και να φτιάξω μικρές φουσκίτσες.
Να πιάνω εργαλεία του πατέρα μου. Να ασχολούμαι με τεχνικά πράγματα. Σε οτιδήποτε έκανε στο εργαστήριό του εκεί, με τα χόμπι του, με τα μελίσσια, κοντά στις μέλισσες. Ήμουν δίπλα του. Προσπαθούσα να μάθω από αυτόν οτιδήποτε. Να πηγαίνω μέσα να πιάνω το ξύλο, την πλάνη. Αυτά τα θυμάμαι πολύ έντονα. Ασχολούμουν με αντρικές εργασίες πιο πολύ ας πούμε, με τεχνικά.
Θυμάμαι της γιαγιάς μου τη ρόκα. Άφηνε τη ρόκα της και έπρεπε εγώ να πάω να πιάσω τη ρόκα, να κάνω ότι γνέθω σαν και αυτήν, το νήμα. Ήταν πολύ σημαντικά πράγματα αυτά.
Το χέρι της μητέρας μου θυμάμαι. Ξάπλωνε τα μεσημέρια και όταν την έπαιρνε ο ύπνος πήγαινα στο χέρι της και χτένιζα τα μαλλιά μου με τα νύχια της όσο πιο ήρεμα μπορούσα για να μη την ξυπνήσω. Μετά από λίγο αποκοιμιόμουν κι εγώ δίπλα της.
Πιο σημαντική, αυτή που μου έκανε εντύπωση, είναι όταν έφτιαξα ομελέτα με γυμνά χέρια. Έσπασα αυγά για πρώτη φορά στη ζωή μου και έβαλα τα χέρια μου μέσα και έκανα ομελέτα. Είχε αυτή την απαλή υφή του κρόκου με το ασπράδι συν τη μυρωδιά του ωμού αυγού που ήταν πολύ ωραία και όλο αυτό το έκανα με τα χέρια. Βοηθούσα τη γιαγιά μου εκείνη τη στιγμή. Πρέπει να ήταν παράλληλα η σημαντικότερη αφή γιατί θυμάμαι είχε την καλύτερη αίσθηση.
Όταν ήμουν μικρός πήγαινα συχνά βόλτες με τον πατέρα μου. Καθόμουν στη θέση του συνοδηγού στο αυτοκίνητο και πάντα μετά από λίγο ήθελα να κατέβω, γιατί τα καθίσματα ήταν φτιαγμένα από ύφασμα Velcro και αυτό με ανατρίχιαζε.
Ένα λευκό κενό, μια αίσθηση ότι δε θυμάμαι τίποτα. Έχω απορρίψει προ πολλού όλες τις παιδικές μνήμες γιατί ήταν μάλλον τραυματικές. Δε μπορώ να θυμηθώ τίποτα πριν τη σχολή.
Είχα μια πήλινη κούκλα. Το πρόσωπο ήταν πήλινο. Φορούσε όμορφα ρούχα, αλλά μου τη σπάσανε τα μωρά μου, τα αδερφάκια μου. Έπεσε κάτω και έσπασε. Άλλη κούκλα δεν είχα.
Ένα σεντόνι, που ήταν πολύ διάφανο και αποτελούσε το κύριο παιχνίδι μου όταν ήμουν μικρός. Έφτιαχνα σκηνή μέσα στο σπίτι με αυτό, το άπλωνα στο πάτωμα και δεν ήθελα κανεις να μπαίνει σε αυτό το χώρο, κάλυπτα ένα παράθυρο. Λίγο μεγαλύτερος το χρησιμοποιούσα σαν σημαία όταν παίζαμε πόλεμο με τους φίλους μου, έδενα το ποδήλατό μου και είχα τυλίξει ένα δώρο με αυτό για τον μεγάλο μου αδερφό που γελούσε πολύ όταν του το έδωσα και του είπα ότι το περιτύλιγμα θα το πάρω πίσω.
Το ζυμάρι της γιαγιάς μου. Συγκεκριμένα όταν έπιασα για πρώτη φορά ζυμάρι. Ήταν καλοκαίρι και η γιαγιά μου ζύμωνε. Εγώ προσπαθούσα να τη μιμηθώ, έτσι μου έδωσε ζυμάρι. Θυμάμαι πολύ λίγο οπτικά αυτή τη μνήμη, αλλά η υφή της ζύμης είναι μια πολύ έντονη μνήμη για μένα.
Όταν έπεσα από ένα τραπέζι που είχα σκαρφαλώσει και έπιασα απότομα το κρύο πάτωμα. Ως τότε δε θυμάμαι αν είχα ξανασυναντήσει την αίσθηση του κρύου στην παλάμη μου.
Όταν στο παρκο-κρέβατο ακόμα με φαγούριζαν τα δόντια μου και πιανόμουν από τα ξύλινα κάγκελα που είχαν μια χοντρής στρώση λάκας. Ήταν δροσερή στην αφή, αλλά όχι κρύα. Ανασηκωνόμουν και έψαχνα με τα χέρια μου για ένα μικρό βαθούλωμα που είχα δημιουργήσει με τα δόντια μου. Μόλις το έβρισκα ξαναδάγκωνα το ίδιο σημείο για να ανακουφιστούν τα δόντια μου από τη φαγούρα.
Πω-πω! Κάτι ξύλινα παιχνίδια! Ξύλινα: το ξύλο το τριμένο, το ξύλο το λείο, το γυαλισμένο, το βερνικομένο, αλλά με μια τόσο απαλή υφή. Ήταν διαφορετική από της άλλες, πραγματικά. Κάτι ξύλινα παιχνίδια που όταν τα σέρναμε κάναν φασαρία και όταν τα έπιανες ήταν αυτή η υφή του ξύλου. Ωραία, γυαλιστερή, στιφή, δε μπορώ να το εξηγήσω. Έχει μείνει εδώ. Δεν...
Ένα κίτρινο λούτρινο κουκλάκι, που έμοιαζε με τον πακμαν, και μου άρεσε να ζουλάω.
Αχ! Ένα παλιό ροζ αρκουδάκι που βρισκόταν πάντα στην κούνια μου και εγώ προσπαθούσα να το διώξω. Ήταν πολύ κακής ποιότητας και με γρατζουνούσε το ύφασμά του. Το πετούσα εκτός κούνια, όμως οι γονείς μου το ξαναέβαζαν μέσα.
Η πρώτη απτική μνήμη ήταν ένα σατέν μαξιλάρι, το οποίο είχα από 6 μηνών ή 4. Μετά επειδή ήμουν μικρή, μωρό, δεν θυμάμαι ημερομηνιακά αυτή τη μνήμη. Θυμάμαι τα χέρια μου πάνω στο σατέν, το κεφάλι μου πάνω στο σατέν, το μπουκάλι μου πάνω στο σατέν, τα πόδια μου πάνω στο σατέν μαξιλάρι. Τα χέρια μου ουσιαστικά μόνο αυτό πιάνανε. Οπότε ουσιαστικά αυτό είναι η πρώτη απτική μου μνήμη. Και από αυτό θυμάμαι οτιδήποτε άλλο σατέν και δε θυμάμαι ότι δεν ήταν έτσι. Όπου ήμουν εγώ ήταν κι αυτό.
Θυμάμαι να παίζω με τα πιστόλια. Είχα τρέλα με τα πιστόλια. Ήταν πλαστικά τα περισσότερα. Είχα αγάπη για την μπερέτα.
Δε θυμάμαι καθόλου-καθόλου. Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο. Θυμάμαι το σεντόνι που ήταν παγωμένο, δροσερό όταν ήμουν στην κούνια, αν δεν κάνω λάθος κιόλας.
Το ροζ παιδικό μου σεντόνι. Ήταν πολύ δροσερό και όταν η μητέρα μου το έβαζε στο καλάθι για να το πλύνει συχνά το έπαιρνα όταν δε με έβλεπε και το έκρυβα πίσω από τον καναπέ μας.
Όταν ήμουν μικρή, θυμάμαι που έβαζα το δάχτυλο στο στόμα. Είχα ένα σεντόνι, αλλά το σεντόνι έπρεπε να είχε πολύ συγκεκριμένη υφή. Να μην γλυστράει πολύ και να μην κολλάει πολύ. Κάτι μεταξύ σατέν και βαμβακερού θα έλεγα. Πολύ χαζό αυτό που λέω τώρα, αλλά έτσι ήταν. Ήταν ένα συγκεκριμένο σεντόνι για να το τυλίγο στο δάκτυλο και να το βάζω στο στόμα και έκανα πιπίλα. Έπαιζα με ένα σεντόνι.
Το μπούτι μιας συμμαθήτριας μου που έπιασα στο δημοτικό, αυτό θυμάμαι.
Μια πολύ ελαφριά και μαλακή κουβέρτα που μου τύλιγαν γύρω από το σώμα μου για να μην κρυώνω το χειμώνα οι γονείς μου. Ήταν ασφυκτική αλλά μου προκαλούσε ηρεμία όταν βρισκόμουν τυλιγμένος εκεί.
Το αγαπημένο μου παιδικό σεντόνι. Ήταν ένα απλό λευκό σεντόνι, σαν πετσετέ. Το είχα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Θυμάμαι που έπιανα μικρή τα χέρια του παππού μου, προσπαθώντας να τον βοηθήσω να σηκωθεί. Εγώ ήμουνα πολύ μικρή και αυτό το γέρικο χέρι του παππού, ο οποίος είχε και ελαφρό πάρκινσον, θυμάμαι. Και ήμουν πάντα δίπλα, όταν ζητούσε βοήθεια έτρεχα εγώ για να βοηθήσω. Και έπιανα το χέρι του. Αυτό το χέρι μου έχει μείνει. Ήμουνα πολύ κοντά στη γιαγιά και στον παππού δηλαδή.
Ήταν ένα αρκουδάκι στα Jumbo που είχε μπαλίτσες μέσα και έτσι όπως το έκανες σε χαλάρωνε. Ήταν μαλλιαρό και μέσα είχε μπαλίτσες τις οποίες τις ένιωθες όταν το πίεζες.
Λίγο μεγαλύτερος, πρέπει να ‘μουνα γύρω στα 3 που χάιδευα το γαϊδουράκι και τα προβατάκια του παππού μου.
Πλαστικά παιχνίδια. Κλόουν, θυμάμαι, που ήταν πλαστικά παιχνίδια, κάτι αυτοκινητάκια που τα διαλύαμε. Τέτοια πράγματα. Τα κάναμε κομμάτια, βίδες και παξιμάδια.
Ένα κίτρινο πλαστικό μηχανάκι γύρω στα 30 επί 15 εκατοστά. Ανέβαινα επάνω του και έκανα πως οδηγούσα. Ήταν ματ.
Ήμουν δυο ετών, ο αδερφός μου μου έκοβε τα νύχια και μου έκοψε το δάκτυλο. Η πρώτη κίνηση που έκανα περπάτησα πέντε βήματα, λιποθύμησα και συνήλθα όταν με πήρε ο πατέρας μου, δυο μέτρα, καβάλα. Έκτοτε δεν τον ξαναείδα. Είναι το μόνο κεφάλι που κράτησα όταν ήμουν δυο ετών.
Αυτό που θυμάμαι ήταν ο μεγάλος αρκούδος που μου είχαν πάρει μόλις είχα γεννηθεί που ήταν πιο μεγάλος από εμένα. Θυμάμαι ότι έβαζα τη μούρη μου ανάμεσα στο κεφάλι και στο στήθος του και καθόμουν λες και κούρνιαζα σε αυτόν τον αρκούδο. Πρέπει να ήταν μισό μέτρο μεγαλύτερος από εμένα. Θυμάμαι πως έβαζα τα χέρια μου πάνω από τα αυτιά του και έπαιζα με τα αυτιά του. Ήταν κίτρινος και ήταν από ένα χνουδωτό πολύ απαλό ύφασμα. Είχε ένα πουλοβεράκι το οποίο ήταν πιο άγριο, σε τσίμπαγε.
Είναι ένα σεντόνι πολύ μακρύ και μεγάλο με κάτι αρκουδάκια. Το κρατούσα σφικτά και ήθελα να το βάζω στο στόμα μου. Ακόμα και σε βόλτες ήθελα να σέρνεται. Είχε αυτή την υφή που είχαν παλιά τα σεντόνια, βαμβακερό με λίγο χνούδι. Αυτό δεν ήθελα να το αφήνω από τα χέρια μου, ήταν ότι πιο οικείο. Του είχα δυο ονομασίες διαφορετικές. Η μια ήταν μια ακαταλαβίστικη στα Ρουμάνικα που την έλεγα στη μητέρα μου και η άλλη ήταν στα Κυπριακά που την έλεγα στη γιαγιά μου. Μια θυμάμαι, "πούκιλι".
Ένα παιχνίδι, ένα όπλο πλαστικό που έκανε θόρυβο.
Ας πούμε κάτι που με ενθουσίαζε. Θυμάμαι ότι μου έκαναν πολύ εντύπωση τα καιρικά φαινόμενα, τα οποία με τάραζαν και πολύ από τη μια. Στην αρχή ήταν φόβος, μεγάλος φόβος. Οι κεραυνοί, οι καταιγίδες: έβγαινα έξω να τα παρακολουθήσω. Στην αρχή όμως φοβόμουν, έκλαιγα. Με έκαναν να νιώθω καταστροφή.
Πρώτη απτική μνήμη. Ήταν σε όλο το δημοτικό τουλάχιστον, αν όχι και πιο πριν, νηπιαγωγείο και τα λοιπά. Ήταν ο τρόπος που με ξύπναγε η μάνα μου που ήταν να καθίσει δίπλα στο κρεβάτι μου, να βγάλει τα παπλώματα και τα παρεμφερή και με το γνωστό ακούμπημα της μάνας και το φιλί στο μάγουλο να με ξυπνήσει.
Νομίζω το πρώτο πράγμα που θυμάμαι να πιάνω ήταν ένα πουλόβερ της μαμάς μου, και δεν είμαι σίγουρος, μπορεί να ήταν και δικό μου μάλλινο πουλοβεράκι. Ένα κόκκινο, που μου έδινε ένα ωραίο συναίσθημα. Ήταν μαλακό, είχε αυτά τα κομπάκια του πλυσίματος. Είναι απίστευτο ότι αυτή τη στιγμή που μπαίνω στη διαδικασία να θυμηθώ, είχε κάτι που δεν ήταν το απόλυτο μαλακό, είχε και κάτι το λίγο σκληρό. Είχε 80% μαλακό και ένα 20% που θα έλεγα μου αρέσει αλλά δε με τρελαίνει, θα μπορούσε να είναι πιο μαλακό.
Το χώμα. Το χώμα στην αυλή. Ήταν μαλακό και μοσχοβολούσε από τη βροχή. Ήταν απλό χώμα σαν αλεύρι, σαν σκόνη, σαν της Καλιφόρνιας το χώμα.
Κάναμε μαξιλαράκι στην κοιλιά του μπαμπά. Εννοώ κάναμε τραμπολίνο. Τότε είχε παχύνει και εμείς ήμασταν πιο μικρά οπότε πηγαίναμε και κάναμε τραμπολίνο.
Η Σημαντικότερη Απτική Μνήμη
Χριστούγεννα. Ήταν πολύ ωραία τα Χριστούγεννα. Και η Πρωτοχρονιά. Κάθε Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά. Αυτό.
Ο τρόπος που μου χτυπάνε το πρόσωπο τα μαλλιά της κοπέλας μου όταν φυσάει και ανεμίζουν προς το μέρος μου. Δεν είναι μόνο αυτή η ελάχιστη αίσθηση, αλλά και οι μυρωδιές που αναδύουν.
When I first hold my baby. She was tiny and fragile. Her skin was such soft and thin. That is my most important tactile experience.
Το να ακουμπάς τα δέντρα και να νιώθεις αυτό το συναίσθημα της φύσης στα χέρια σου. Κλείνεις τα μάτια σου και ακουμπάς ένα δέντρο και νιώθεις τη μοναδικότητα που έχει. Πρέπει να το νιώσεις.
Να χορεύω ξυπόλυτος. Η επαφή με το πάτωμα, η γείωση, τα βήματα, η κίνηση: νομίζω αυτό το απολαμβάνω κάθε φορά που γίνεται και μου αρέσει.
Όταν έγινα παππούς, πριν ένα μήνα. Ήταν μια σταλιά το μωρό. Το φίλησα και ήταν η πιο ωραία αίσθηση. Θα το δω αύριο.
Η σημαντικότερη, ε… Η αγκαλιά νομίζω. Εννοώ όταν…
Η πιο σημαντική για την ώρα, νομίζω παρόλο που τελικά με εκείνη την περίπτωση δεν έγινε κάτι περισσότερο, είναι η πρώτη φορά που έφτασε με ένα κορίτσι της ηλικίας μου, πρέπει να ήταν 14- 15, που φιλιά το ένα το άλλο και έβαλα το χέρι μου στο μπούτι της. Όπως και να το κάνουμε μέχρι τα ογδόντα θα το θυμόμαστε. Νομίζω θα κάνω νέες σημαντικότερες όταν θα κρατάω τα δικά μου παιδιά και πάει λέγοντας.
Τη σημαντικότερη ε; έχω δυο στο μυαλό μου. Είναι λίγο περίεργη. Όταν πρώτη φορά ακούμπησε στην κοιλιά μου το πουλί του φίλου μου και ήταν πολύ ζεστή αίσθηση. Απλά μου έκανε εντύπωση το πόσο απίστευτα ωραία ήταν η αίσθηση αυτή. Δεν ήταν θέμα συναισθημάτων, ήταν η αίσθηση. Αυτό.
Από τις πιο σημαντικές θυμάμαι πως μου άρεσε να πιάνω τους ανθρώπους, όλους τους ανθρώπους, από όταν ήμουν μικρή, όπου είχαν σκληρό δέρμα, κάπως τραχύ. Και χαϊδευα μικρή συνέχεια αγνώστους σε σκληρά σημεία. Την κατατάσσω στις πιο σημαντικές γιατί θυμάμαι μου άρεσε πάρα πολύ, πάρα πολύ!
Ο μπαμπάς μου, τις Κυριακές το πρωί, μου τραγουδούσε στο κρεβάτι: «άστα τα μαλλάκια σου ανακατεμένα».
Η πρώτη και σημαντικότερη απτική μνήμη μου ήταν όταν ήμουνα μικρός, λίγο πριν πάω παιδικό σταθμό, και είχα ακουμπήσει έτσι «παράνομα» ένα βόα ο οποίος είχε μια πολύ περίεργη υφή. Ήταν παγωμένος. Αλλά το σημαντικό ήταν πως ήταν παράνομο γιατί δε με αφήναν να το βάλω στο λαιμό μου.
Όταν ήμουν άρρωστη καθόμουν στο κρεβάτι και ζωγράφιζα. Σπιτάκι με κουρτινίτσες και πορτίτσες και δρομάκια, σαν αυτά που περνάς.
Τη σημαντικότερη ε; έχω δυο στο μυαλό μου. Είναι λίγο περίεργη. Όταν πρώτη φορά ακούμπησε στην κοιλιά μου το πουλί του φίλου μου και ήταν πολύ ζεστή αίσθηση. Απλά μου έκανε εντύπωση το πόσο απίστευτα ωραία ήταν η αίσθηση αυτή. Δεν ήταν θέμα συναισθημάτων, ήταν η αίσθηση. Αυτό.
Μάλλον σεξουαλικού περιεχομένου. Μου φαίνεται η πρώτη φορά που έβαλα δάχτυλο σε αιδοίο. Ίσως και η πρώτη φορά που χούφτωσα γυναικείο στήθος... αλλά δεν ήταν τόσο περίεργο όσο περίμενα.
Σημαντική... Τώρα δεν ξέρω. Θα σου έλεγα ίσως ότι έχει να κάνει με εμένα και το σώμα μου. Δηλαδή πάνω στο ίδιο μου το σώμα. Αυτό μάλλον είναι το πιο ισχυρό. Και σαν παιδί μπροστά στον καθρέφτη θυμάμαι έκανα διάφορα. Προσπαθούσα να δω πως φαίνονται τα δόντια από μέσα, τα ούλα. Γενικά αυτή η αυτοπαρατήρηση.
Η πιο σημαντική εμπειρία... Ο αποχωρισμός. Το να αποχωρίζεσαι κάτι και να ξέρεις πως δε θα το αισθανθείς ποτέ ξανά με την αφή σου.
Μου αρέσει η αφή του παγωμένου. Δηλαδή σίδερο, μάρμαρο. Ακόμα και τα καλοκαίρια, με την ζέστη, άγγιζα το πάτωμα. Αυτή είναι μια σημαντική μνήμη μου.
Η αλήθεια είναι ότι εκείνο που μου έχει κάνει μεγάλη εντυπωση, που ήταν δυνατό συναίσθημα, ήταν η πρώτη μου αφή με τα παιδιά μου όταν ήταν μωρά. Η πρώτη φορά που μου φέρανε τα μωρά -και τα δυο, έχω δυο παιδιά-. Τα έπιασα στα χέρια μου και εκεί ένιωσα την περισσότερη συγκίνηση.
Όταν είχα δοκιμάσει για πρώτη φορά στη ζωή μου LSD. Έμοιαζαν όλα υγρά. Σαν να είναι φτιαγμένα από νερό. Έπιανα με τα δάκτυλά μου πράγματα και ήταν σαν να ακουμπούσα κάτι υγρό, σαν να έπιανα επιφάνεια νερού.
Όταν είχα αρρωστήσει πολύ, πριν δυο χρόνια. Είχα ένα χοντρό σεντόνι, με ύφασμα σαν πικέ, και κοιμόμουν στον καναπέ με αυτό. Όταν πονούσα το έσφιγγα στις παλάμες μου μέχρι το σημείο όπου ένιωθα περισσότερο πόνο στις παλάμες μου από την υφή του σεντονιού παρά από την αρρώστια, εσωτερικά του οργανισμού μου.
Είχα μια κουβέρτα από μωρό. Την παίρνω παντού μαζί μου όταν πρόκειται να διανυκτερεύσω κάπου. Μου αρέσει η αφή αυτής της κουβέρτας.
Ήμουν ξαπλωμένος στον καναπέ και ήμουν άρρωστος. Και μπήκε στο σπίτι ο πατέρας μου και μου έκανε δώρο ένα μαχητικό αεροπλανάκι σε μικρή κλίμακα. Είχε μέσα ένα μικρό ανθρωπάκι. Ήταν πλαστικό γυαλιστερό glossy με πολλές λεπτομέρειες. Είχε αμερικάνικα σύμβολα. Ήταν το πιο χαρακτηριστικό παιχνίδι των παιδικών μου χρόνων.
Η σημαντικότερη απτική μνήμη μου ήταν όταν ήμουν τριών, όπου ακούμπησα πρώτη φορά πιάνο στο εξωτερικό. Αυτή ήταν η πρώτη μου απτική επαφή με το συγκεκριμένο όργανο που τώρα ασχολούμαι.
Η πρώτη φορά που έπιασα πέος. Ήταν πολύ όμορφη αίσθηση.
Πιο πρόσφατη σημαντική εμπειρία ήταν όταν έπιασα την φαλάκρα μου για πρώτη φορά αφού ξυρίστηκα. Μόλις ξύρισα το κεφάλι, ήταν η αίσθηση και από την μεριά του χεριού και από τη μεριά του κεφαλιού. Ήταν μια αίσθηση που καμία από τις δυο αυτές πλευρές δεν είχε γνωρίσει. Ακόμα και τώρα, ώρες-ώρες πιάνω με το χέρι μου το κεφάλι. Αυτή την αφή δεν την έχω συνηθίσει ακόμα.
Όταν βοήθησα τη γιαγιά μου να φτιάξουμε μια σπανακόπιτα. Στη διαδικασία που ανοίγαμε μαζί το φύλλο. Μετά από λίγο καιρό πέθανε. Η ζωντάνια εκείνης της δράσης θα μου μείνει για πάντα.
Όταν ψαχουλεύω να βρω κάτι στις πλακέτες πάνω με τη ζέστη, χωρίς να βλέπω να βρω αυτό που θέλω. Είναι άλλη αίσθηση, εννοώ θέλεις να το κάνεις με την απτική σου αντίληψη 3D για να μπορείς να καταλάβεις τι και πως είναι από μέσα, όπως έναν υπολογιστή που τον ψαχουλεύεις. Είναι κάτι που δε χωράς να το δεις και βάζεις το χέρι σου για να το πιάσεις. Αυτή η αίσθηση του να πιάνεις, να προσπαθείς να σκεφτείς το τι είναι αυτό που βλέπεις, χωρίς να το βλέπεις αλλά να το νιώθεις είναι μια άλλη εμπειρία.
Όταν φόρεσα το νυφικό μου και το βέλο του μου γαργαλούσε τη μύτη και τα μάγουλα. Μου θύμιζε τον τρόπο που ο άντρας μου ακουμπάει πάνω μου όταν βλέπουμε ταινίες και τα μαλλιά του με γαργαλάνε. Είναι η αίσθηση που μου προκάλεσε πολύ μεγάλη σιγουριά για την απόφασή μου.
Όταν ψαχουλεύεις κάτι στο πάτωμα και ψάχνεις και κουνάς το χέρι σου δεξιά και αριστερά, ψάχνεις να βρεις την αίσθηση που θες για να το πιάσεις αυτό που είναι. Ή κάτω από το κρεβάτι, ψάχνεις τυφλά να πιάσεις τη μπαταρία που έπεσε από κάτω. Να χρησιμοποιείς την αφή σου χωρίς να βλέπεις καθόλου. Αυτού του τύπου· αυτή η απτική μνήμη λέω ότι είναι η σημαντικότερη για εμένα. Εμπειρίες τέτοιες έχω πάρα πολλές μικρές, αλλά είναι σημαντικές για μένα, η κάθε μια ξεχωριστά.
Όταν μου βάλανε στα χέρια το πρώτο μου παιδί. Λιώνεις εκείνη την ώρα. Δε σκέφτεσαι τίποτα στην ουσία, είσαι κενός. Και η μόνη σκέψη είναι πως τα έχει κάνει η φύση τα θαύματα αυτά.
Η μανούλα μου. Όταν ακούμπησα τη μαμά μου.